Compassie en democratie

Ik las vrijdag 3 juli het stukje van Henk Nijboer over “compassie met de Grieken”. Hierin wordt medeleven getoond met de Griekse bevolking en het ontstane probleem bijna volledig bij de Griekse regering gelegd. De strekking is ongeveer van wij wilden graag anders maar de regering heeft het land naar de afgrond gebracht.

Ontkenning 

Deze toonzetting bevalt me niet zo. Het heeft er veel van dat alle overige euro-landen gezamenlijk hun straatje schoon vegen. Het EU-tafereel lijkt op een schoolklas waarin de gehele klas zich keert tegen de bekende pispaal van de klas. De hele klas is het er over eens dat de ene leerling alles aan zichzelf heeft te wijten en dat de rest van de klas zeer oprecht heeft geprobeerd het allerbeste voor iedereen heeft proberen te realiseren. Naarmate de gehele EU eendrachtiger de schuld bij Griekenland legt krijg ik meer het gevoel dat we ons eigen falen steeds krampachtiger aan het ontkennen zijn.

Ook op Syriza is veel aan te merken. Het is echter wel feit dat ze legaal aan de macht zijn gekomen en dat het volk het eindelijk heeft aangedurfd om de oude nepotistische partijen, inclusief onze
 Sociaaldemocratische PASOK, aan de kant te schuiven. Daar is moed voor nodig. De zekerheid van de vriendjespolitiek loslaten en een eigen riskant avontuur aan te durven gaan. Dat is m.i. Democratie.

Technocratie

Wij varen steeds meer op vage technocratische instituties met rekenmodellen waar de burger niets meer van snapt. De EU koerst steeds meer af op een post-democratische technocratie waarin econometrie er meer toe doet dan levensomstandigheden en gevoelens van mensen. Want daar gaat democratie over!