In memoriam Huub Looman
Afgelopen donderdag is Huub Looman overleden. Toen ik het hoorde, was ik een tijdje stil. Van alles ging door mijn hoofd. We zijn in 2007 gelijktijdig gedeputeerde van Drenthe geworden. Onze partij kon drie gedeputeerden leveren voor het provinciaal bestuur. Wat was Huub blij daar een van te mogen zijn.
Huub had in de jaren die hieraan vooraf gingen in Provinciale Staten laten zien dat hij een uitstekend lid was: intelligent en een bruggenbouwer met visie. Met deze kwaliteiten werd hij vicevoorzitter van de Staten. Dat betekende niet alleen dat hij samen met de griffier naast de Commissaris van de Koningin mocht zitten. Hij deed vooral veel goed werk tussen de fracties, de gedeputeerden en het ambtelijk apparaat. Bovendien oogstte hij veel lof over de wijze waarop hij bij afwezigheid van Ter Beek de vergaderingen leidde.
Bij de start van het college in 2007 zijn we met onze commissaris Relus ter Beek naar Terschelling gegaan. We wilden van onze samenwerking iets goeds maken. Hoe kom je tot een goed team? Er moest onder meer een test afgelegd worden over onze persoonlijkheden. De resultaten hebben we open met elkaar besproken. Deels in de groep, maar Terschelling leent zich er ook voor om deze, al wandelend in kleinere kring, verder te verkennen. Het was duidelijk dat de drie gedeputeerden van de PvdA verschillende temperamenten hadden. Juist door de verschillen tussen ons te waarderen en die een passende, goede plek te geven, hadden we het beeld dat we de sterren van de hemel konden spelen. Daar hebben we gezamenlijk een goed begin mee gemaakt. Een mix van oplossingen voor het hier en nu tot en met visioenen op een Drenthe dat goed voorbereid op de toekomst is. Alles kwam voorbij. Huub speelde daarbij een weloverwogen en uitstekende rol. Stellend waar het moet en zeker ook verbindend waar nodig.
Het was dan ook een forse domper dat, net toen we goed bezig waren, Huub ziek werd. Mede door zijn werkzaamheden bij het UMCG besefte hij al snel dat hij – en de mensen om hem heen – een hele strijd moesten voeren om de ziekte de baas te blijven. Na verloop van tijd werd duidelijk dat het niet verstandig was om door te gaan als gedeputeerde. Dat was slikken. Voor ons, maar nog meer voor Huub zelf. Hij wilde zo graag zijn werk verder afmaken, maar het was heel duidelijk dat hij zijn energie meer dan nodig had om zo goed mogelijk te kunnen herstellen.
Met kleine stapjes hebben we daarna gezien dat het bijna onmogelijke in Huub zijn geval gebeurde. Hij werd de ziekte grotendeels te baas.
Zijn rol als gedeputeerde weer oppakken was dus na alles wat er in zijn lichaam gebeurd is, niet realistisch. Wel bleef hij met een rood hart meedenken over politiek en samenleving. Hij bleef betrokken bij het werk dat hij niet af kon maken. De stap van Mary, zijn vrouw, om in Friesland waarnemend burgemeester te worden, gaf hem gelukkig gelegenheid om het lijntje met besturen en politiek toch nog een beetje houden.
Als je meemaakt wat Huub meegemaakt heeft, besef je als geen ander dat er meer is dan de provincie Drenthe en de Partij van de Arbeid. Quality time heeft dan een nog intensere betekenis gekregen. In dit licht wens ik Mary, de kinderen en kleinkinderen, veel sterkte bij het verlies van Huub en ik hoop dat onze gedachten aan hem jullie tot steun zijn.
Rein Munniksma
